یکی از خوب‌ترین فیلم‌هایی که این اواخر دیدم فیلم ناپدیدشده است.
داستان فیلم را لو نداده‌ام
خلاصه‌ی «ظاهری» داستان اینه که زن و شوهری به همراه! دختربچه‌شون برای گذروندن تعطیلات به یک کمپ کنار رودخانه میرن و در همون دقایق ابتدایی متوجه میشن که بچه‌شون گم شده.
پس پلیس در جریان قرار می‌گیره و جریان جستجو برای کودک گمشده ادامه پیدا می‌کنه.
اما چیزی که جالبه اینه شما به عنوان بیننده تا آخرین دقایق فیلم متوجه نمی‌شید که جریان از چه قراره.
در واقع این فیلم روانشناختی به یک اختلال روانی به نام «اختلال هذیان» یا delusional episode
مربوط می‌شه.
اختلالی که (در این فیلم) پس از فقدان چیز دوست‌داشتنی شکل گرفته و با ایجاد توهم مشترک بین زن و شوهر باعث به وجود اومدن مشکلات بسیار جدی و حادی شده.
………..
قضیه این‌جاست که مشخصا خودِ این بیماری (وهم مشترک) در کشور ما به گونه‌های مشخص و شکل گرفته‌ای وجود داره. توهم تئوری توطئه، دشمن‌پنداری و… نمونه‌های بسیار مشخصی هستند که در قلب مملکت همایونی ما در جای‌جای اون وجود دارند و باعث مشکلات جدی برای ما و اطرافیانمون شدند.
…….
اکیدا توصیه می‌کنم درباره‌ی آنچه به سرمان می‌آید دست‌کم مطلع باشیم!
«مطالعه کردن» فقط کتاب‌خواندن نیست!
و «کتاب خواندن» صرفاً خواندن کتب به اصطلاح علمی نیست!
مطالعه و آگاهی گاهی ممکنه با خوندن یک رمان، یک شعر، یک نقاشی (!) یا دیدن یک فیلم صورت بگیره
جمله‌ی مضحک “چقدر کتاب می‌خونید؟!” صریح‌ترین جمله‌ایه که می‌تونه یک قوم‌رو به نادانی به زیر سوال ببره.
چه بسیار افراد نادان و خرفتی که در تمام طول عمر در دالان‌های پیچ‌درپیچ کتابخانه‌ها غوطه می‌خوردند اما نه فرصت اندیشیدن داشتند و نه “امکانش” رو.
هر کتاب‌خوانی باسواد و مطلع نیست! که مفهوم “کتاب” در این زمانه دگرگون شده و یک کتاب چاپی -چون گذشته- محل منحصربفرد و مفردی برای کسب آگاهی نیست.
من این فیلم رو به زبان اصلی و بدون سانسور از این لینک تماشا کردم و این نسخه با این زیرنویس کاملا هماهنگ بود.
