بیست و هفت مطالب

در مورد ویدئوهای مربوط به جناب پیکاسکو در یوتیوب که به بررسی رخدادهای نجومی با تاریخ اسلام می‌پردازند مشخصاً چندین و چند اشتباه محاسباتی وجود دارد. که به راحتی قابل اثبات است. در اولین دقایق اولین ویدئو (اسرار اسطوره واقعه عاشورا و کربلا – قسمت ۱ – ترتیب برجهای فلکی و راز آسترولوژی حسین)، او ادعا می‌کند که تاریخ دقیق روز عاشورا روز 7 ماه دوازدهم (دسامبر) سال 680 میلادی است. اساساً کل فرضیات و استدال‌هایش (که بعدها منجر به اختراع! عرش‌های چندگانه، تقسیم‌بندی زمین بر اساس زودیاک و…) روی همین تاریخ فرضی پایه‌ریزی شده که آنهم به ساده‌ترین روش‌ها قابل رد است. از چه طریق؟ از طریق خورشیدگرفتگی! در واقع کل بنیان حرف‌های او بر این مبناست که تاریخ دقیق روز عاشورا را طبق محاسبات نامعلوم خود 7 دسامبر استخراج کرده‌ است و در این روز است که خورشید در صورت فلکی کماندار طلوع می‌کند و صورت فلکی دوپیکر غروب می‌کند و چنین و چنان می‌شود… بنابراین سوالی که به وجود می‌آید این است که از چه طریقی می‌توان مطمئن شد که عدد تاریخ ماه قمری سال 61 بر کدام روز ماه میلادی همنشینی دارد؟ یک راه ساده برای کشف درستی این موضوع وجود دارد. آنهم استفاده از همان نرم افزار ستاره‌شناسی استرالیوم است. (البته از نرم‌افزار Starry Night هم می‌توان استفاده کرد.) جالب است بدانید که نرم افزار ستاره‌شناسی استرالیوم در داخل خود از هسته‌ی تقویمی بسیار دقیقی استفاده می‌کند که از تقویم‌های جولیانی، مصری، فرانسوی، اسلامی، هندی، تقویم دراز مدت مایا، گریگوری، ارمنی، ایرانی، آزتک، رومانی، تبتی و… پشتیبانی می‌کند. احتمالا او (پیکاسکو) در زمان ساخت ویدئوهایش (و شاید تا همین حالا) از وجود چنین تقویمی خبردار نبوده است. پس فقط و فقط با استفاده از همین نرم افزار می‌شود تاریخ دقیق اسلامی (قمری) یا آزتک یا ایرانی یک روز خاص را محاسبه کرد. اما از کجا…

در عرش بی‌کرانه او را دیدم، شنیدم، بوییدم و بر وجودش دست ساییدم. طعم دهان‌اش را هم، بی‌بوسه‌ای گویا… او را گفتم: بر من حقیقت را بنمای کیستی؟ چیستی و چرایی؟! چگونه‌ای و واگو این همه چون است؟! حقیقت را… حقیقت را… بگوی و بیارامم. گفت: دست بردار و بگذر گفتم: نه گفت توان شنیدن‌ات هست؟ گفتمش آری. واگو حقیقت چه بوده است؟! گفت پس قصه‌ای بساز داستانی دیگر تا پادشاه زمین باشی رسول پسین و واپسین. راه بنمای و از بی‌راه بران تا مردم را به خوابی و امیدی بکشانی ایشان را به حیاط زمین آر و حیات زمان‌شان را بازپس‌ گیر بمیران و زنده کن! بر آب و آتش و خاک و باد پای بگذار و بگذر… بیا… داستانی بساز به قدر وسعت هوش‌ات تا خلق را به خوابی خوش درکشانی با هرچه شد. با هر چه که باشد… گفتم من° انسان را طاقت خواب نیست. مرا و ایشان را بیداری ده. گفتم: من آن حقیقت مطلق خواسته بودم آن حقیقت ناب. همان را بنمایانم. گفت: پس به دروغی درآ دجالی باش. فارقلیطی یگانه ایشان را از راه به درآر و بگذر. هرجا که شد. هرکجا که باشد… به دروغی درآ به خشم و کین و شمشیر و زمین را به پادشاهی یگانه‌ات خو ده گفتم ودود! رسولی و اینک دجالی؟ چگونه من در این دو پیش تو یکسان شد؟ گفت بیراه، راهِ دشوار است و راه، آسودگی نخست. مقصد بهانه بود… گفتم نه! که اینک انسان به خستگی افتاده است. حقیقت کجاست؟ آن راز بزرگ ناگفته… آن بگوی گفت دست بردار بیا و رسول آخرین باش! رسول زمان! راز زمان را به تو می‌آموزم و تو در آن شناور شو. در زمین و آسمان، هر دو، پادشاهی کن شیپور زمان را به صدایی درآر و دست بردار کوه‌ها را در هم بکوب با هرچه هست. با هر…

هزار سال از پس هزار سال از هزاره‌های روز نخست به بی‌راهه‌یی گام نهاده بودی که شیطان‌ات رهنمود می‌نمود.   همو بود که از نخست قلم بیاراستی و قصه ساختی و خود را به بدی ابلیس نام نهادی و خود به تو آموختی در نقش خدایی‌ِ دگر تا از وی بهراسیده باشی و روی بگردانی؛ چراکه می‌خواست چنین به باور افتی که با تو در آن کارگه‌ی خیال کار به پایان رسیده است… و اینک تو را تنها به گناه بوسه و زنایی خُرد آلوده خواهد کرد. و که می‌خواست باور کنی که فریبی بیش ازین به ابلیس‌اش در توان نامدی و نیستی.   نگفتی که فریبِ به هبوطِ از شهریاری کجا و؟ و فریب بوسه بر لبی و شرابی کجا؟!   پس قصه این‌گونه بیاراست که از این پس کسانی با تو به فریبی چنین و چنان سخن خواهند راند. زهی! که تو را از سخنی که ابلیس بخواهد گفتن از پیش آشنات نموده باشد!   و تو باور کردی! و به انتظار درنشستی که با فریب نخست به پیشِ پات درافتد زنهار! پیش‌ترک خود را به خدایی تو در فریب غوطه نموده بود… پس رخت ابلیسی از تن به در کرده در هیأت یکی خدای برتو ظاهر شد به فریب…   و زمان بُگذشت و تو مُدامت بر او نماز بردی لرزان و هراسیده -که به دام ابلیس درنیافتاده و به راه او به پناه درافتاده‌ای- چون درخت بیدی بر خراب‌آوار دیوار بارگاه پناه او -در اورشلیم!-   2 هم از روز نخست همو تورا فریفته بود و تو نمی‌دانستی خدایان نخواسته بودند که بدانند کِه‌ای؟! که در برابر ایشان تو به ناچیزیِ یک هیچ نیز ماننده نبودی و ایشان را نه عبادت و جستجو و نه حضورت به کار نآمدی   ابلیس‌ات می‌خواست که دیگرگونه بدانی که خدایی‌‌ات هست و رهنمایی! و دادگاهی و بیدادگاهی! و عدالتی‌…